In ons vorige blogartikel gaven we een beschrijving van de Achillespeesblessure. In dit artikel wordt nader ingegaan op de behandelmogelijkheden.

Scheuring van de pees?
Een achillespees kan geheel of gedeeltelijk (partieel) scheuren. Bij partiële scheuren zal men altijd proberen de patiënt te laten herstellen zonder operatie. Ook als de pees
geheel is afgescheurd ligt het niet vast of de patiënt wel of niet geopereerd moet worden. Was het voorheen zo dat patiënten snel geopereerd werden kiest men nu vaker voor een conservatief (niet-operatief) beleid (1). Dit komt omdat een conservatief beleid veel voordelen heeft. Zo scheuren geopereerde pezen vaker opnieuw. In de topsport wordt sneller de keuze voor een operatie gemaakt, het herstel is sneller en een mogelijk falend conservatief beleid (onvoldoende herstel) wordt zo voorkomen.

Tendinopathie
Er is geen consensus in de medische wereld over wat nu de beste behandeling is bij een tendinopathie van de achillespees (2). Het effect op pijnklachten en de beperkingen in sport en activiteiten van diverse behandelingen is al vaker met elkaar vergeleken. De
onderzochte behandelmethodes betreffen onder meer fysiotherapeutische en
podotherapeutische methodes, medicatie, injecties en operatieve methodes (2).

Effecten

• Behandelingen uit de ‘eerste lijn’ die vaak gegeven worden zijn: inlegzooltjes,
  hakverhogingen, massage, ontstekingsremmende medicijnen, warmte- en
  koudecompressen, rekoefeningen en ultrageluidtherapie. Het effect van
  deze behandelingen is meestal voor de korte termijn, 30% van de
  patiënten heeft helemaal geen baat bij deze behandelingen;
• Injecties in de achillespees kunnen soms pijnstillend werken, maar kunnen tevens
  de peesstructuur dusdanig aantasten dat pezen kunnen scheuren;
• Excentrische spierkrachtoefeningen kunnen de pijnklachten verminderen, maar in lang niet alle gevallen;
• Van shockwavetherapie, laserbehandeling en prolotherapie is tot op heden geen meetbaar effect aangetoond;
• Operaties worden gebruikt als conservatief behandelen (niet opereren) niet helpt.
  Toch helpen operatieve behandelingen lang niet altijd en geopereerde
  pezen hebben een grotere kans op peesscheuring.
  

Wat raden we aan?
In navolging op ons vorige blog is ons inziens een optimale beweeglijkheid
van het enkelgewricht belangrijk voor herstel van de achillespees. Een
verminderde beweeglijkheid kan leiden tot asymmetrische belasting van de
pees en tendinopathie tot gevolg hebben (3). Een fysiotherapeut
en/of manueeltherapeut kan bepalen of er verminderde beweeglijkheid
aanwezig is. De beweeglijkheid kan met behandeling worden hersteld.
Patiënten dienen de beweeglijkheid zelf te oefenen en te onderhouden. Is
de beweeglijkheid optimaal, dan kan onder begeleiding van een
fysiotherapeut de belasting worden opgebouwd naar het gewenste niveau.
Meestal kan gestart worden vanaf 6 weken. Begeleiding is belangrijk,
want te snel te veel belasten zorgt voor stagnatie in het herstel.

Verder zijn de volgende tips van belang:

• Indien je voor het eerst klachten voelt, hoef je niet direct te stoppen. Kun
  je blijven sporten en verergert de pijn niet, dan kunnen de klachten ook
  vanzelf wegtrekken. Blijft de pijn consequent aanwezig gedurende enkele
  weken en/of verergert de pijn, neem dan contact op met een
  fysiotherapeut/manueel therapeut;
• Denk aan onze tips over schoenen strikken;
• Laat enkelblessures goed herstellen, vooral na enkelblessures blijft de beweeglijkheid nog weleens verminderd;
• Zorg voor de juiste hardloopschoenen;?
• Zorg voor een goede trainingsopbouw.
  

Literatuur
1. The Achilles tendon: fundamental properties and mechanisms governing
healing. Benjamin R. Freedmanm, Joshua A. Gordon, Louis J. Soslowsky,
Muscles, Ligaments and Tendons Journal 2014; 4 (2): 245-25.
2. Achilles Tendinosis: Treatment Options Roberto Gabriel L. Lopez, MD*,
Hong-Geun Jung, MD Clinics in Orthopedic Surgery 2015;7:1-7
3. Spatial orientation of the subtalar joint axis is different in subjects
with and without Achilles tendon disorders. Claudia A Reule, Wilfried W
Alt, Heinz Lohrer, Harald Hochwald. Br J Sports Med 2011;45:1029–1034.